VANDALS (Lat. Vandili
or Vandilii), a term used by early writers only as a
collective designation for a group of Teutonic tribes including, according to
Pliny, the Burgundians and the Goths. As a tribal
name Vandali occurs first in connexion with the Marcomannic War. The people to whom 'the name is there
applied seem to be identical with those formerly ,known
as Lugii. Another tribe called Silingae
by Ptolemy likewise appears among the Vandals at a later time. Both these
tribes appear to have inhabited the upper part of the basin of the End of Article: VANDALS (Lat. Vandili or Vandilii) |
|
|
Read more: VANDALS (Lat.
Vandili ... - Online Information article about VANDALS (Lat. Vandili ... http://encyclopedia.jrank.org/VAN_VIR/VANDALS_Lat_Vandili_or_Vandilii.html#ixzz5Z8fiMVyv
VANDALES (Lat. Vandili ou
Vandilii), terme utilisé par les premiers écrivains uniquement pour désigner
collectivement un groupe de tribus teutoniques comprenant, selon Pline, les
Burgondes et les Goths. En tant que nom tribal, Vandali apparaît en premier
dans le cadre de la guerre de Marcomanie. Les personnes à qui le nom est
appliqué semblent être identiques à celles anciennement connues sous le nom de
Lugii. Une autre tribu appelée Silingae by Ptolemy apparaîtra plus tard chez
les Vandales. Ces deux tribus semblent avoir habité la partie supérieure du
bassin de l'Oder et le nom des Silingae est conservé en Silésie. Les vandales
figurent dans les premières légendes des Goths et des Lembo, qu'ils auraient
rencontrés sans succès. Ils sont entrés en contact avec les Romains pour la
première fois pendant la guerre de Marcomanie. À l'époque d'Aurélien, ils
envahirent la Pannonie et, pendant le règne de Probus, ils se battirent en
Dacie. Selon Jordanes, à l'époque de Constantin Ier, ils ont subi une grande
défaite face à Geberich, roi des Goths; leur propre roi, Visimar, a été tué et
les survivants ont été autorisés par les Romains à s'établir à Pannonia. Ici,
ils semblent être restés soumis aux Romains pendant environ soixante ans. En
l'an 406, ils se sont déplacés vers l'ouest, selon certains auteurs, à
l'instigation de Stilicho, qui serait lui-même d'origine vandale, et Traversant
le Rhin à Mayence s'est dirigé vers la Gaule. Une partie de la nation serait
toutefois restée derrière et Procopius raconte que ces vestiges ont envoyé une
ambassade à Gaiseric, demandant à leurs parents en Afrique de renoncer à leurs
revendications sur les terres que leurs ancêtres avaient conservées dans le
vieux maisons de la course. - (F. G. M. B.) En Gaule, les vandales ont mené une
grande bataille contre les Francs. Ils ont été vaincus et ont perdu 2 000
hommes, et leur roi Godegisel a été tué. En 409, son fils Gunderic les
conduisit à travers les Pyrénées. Ils semblent s'être installés en Espagne dans
deux détachements. L'un, les vandales asdingiens, occupait la Galice, l'autre,
le Silingian, en Andalousie. Vingt années de guerre sanglante et sans but
contre les armées de l'empire et avec leurs concitoyens barbares, les Goths et
les Suèves, ont suivi. Les vandales de Silingian étaient presque exterminés,
mais leurs frères asdingiens (auxquels étaient associés les restes d'un peuple
touranien, les Alani, vaincus par les Goths) traversèrent l'Espagne et
s'emparèrent de l'Andalousie. En 428 ou 429, la nation entière s'embarqua pour
l'Afrique, à l'invitation de son roi de Bonifacius, comte de l'Afrique, tombée
en disgrâce à la cour de Ravenne. Gunderic était maintenant mort et le pouvoir
suprême était entre les mains de son frère bâtard, généralement connu dans
l'histoire sous le nom de Genseric, bien que la forme la plus correcte de son
nom soit Gaiseric. Cet homme, de petite taille et à l'allure boiteuse, mais
doté d'une grande capacité naturelle de guerre et de domination, insouciant de
la vie humaine et sans retenue de conscience ni de pitié, fut pendant cinquante
ans le héros de la race vandale et de la terreur de Constantinople et de Rome .
Au mois de mai 428 probablement, il rassembla tout son peuple sur la côte
andalouse, et les hommes parmi eux, du gris-bar au bébé nouveau-né, trouvèrent
qu'ils comptaient environ 80 000 âmes. Le passage s’opéra sur les navires de
Bonifacius qui, cependant, retrouva rapidement son ancienne loyauté et pria ses
nouveaux alliés de quitter l’Afrique. Bien sûr, ils ont refusé et Bonifacius
s’est cependant retourné contre eux trop tard pour réparer le mal qu’il avait
causé. Malgré son opposition, les progrès des Vandales ont été rapides et, en
mai 430, seules trois villes de l'Afrique romaine - Carthage, Hippo et Cirta -
n'étaient pas prises. Le long siège d’Hippo (de mai 430 à juillet 431),
mémorable pour la dernière maladie et la mort de saint Augustin, survenue au
cours de sa progression, s’achève sans succès pour les Vandales. Enfin (le 30
janvier 435) la paix a été faite entre l'empereur Valentinian III. et Gaiseric.
L'empereur devait conserver Carthage et la petite mais riche province
proconsulaire dans laquelle elle était située, tandis qu'Hippo et les six
autres provinces d'Afrique étaient abandonnés au Vandal. Gaiseric observa que
ce traité ne lui convenait pas. Le 19 octobre 439, sans aucune déclaration de
guerre, il attaque soudainement Carthage et le prend. L'occupation vandale de
cette grande ville, la troisième parmi les villes de l'empire romain, dura
quatre-vingt-quatorze ans. Gaiseric semble avoir compté les années de sa
souveraineté à compter de la date de sa capture. Bien que la plupart des années
restantes de la vie de Gaiseric aient été passées à la guerre, ses expéditions
ont plutôt été pillé que par une conquête territoriale. En fait, il a fait de
Carthage une forteresse de pirates, d'où il est sorti, comme les pirates de
Barbarie d'un jour ultérieur, pour attaquer, comme il l'a dit lui-même,
"les habitations des hommes avec qui Dieu est fâché", laissant la question
qui thos
VANDALS (łac. Vandili lub
Vandilii), termin używany przez wczesnych pisarzy tylko jako zbiorowe
określenie grupy plemion krzyżackich, w tym, według Pliniusza,
Burgundów i Gotów. Jako nazwa plemienna Vandali występuje najpierw w
związku z wojną Marcomannic. Ludzie, dla których "nazwisko jest
tam stosowane, wydają się być identyczni z tymi, którzy
wcześniej nazywali się Lugii. Inne plemię zwane Silingae przez
Ptolemeusza również pojawi się pośród Wandali w późniejszym
czasie. Oba te plemiona zdają się zamieszkiwać górną
część dorzecza Odry, a nazwa Silingae zachowała się na
Śląsku. Wandale figurują w najwcześniejszych legendach
zarówno Gotów, jak i Lembo, o których podobno natknęli się bez
powodzenia. Po raz pierwszy zetknęli się z Rzymianami podczas wojny z
Marcomannicami. W czasach Aurelian zaatakowali Pannonię, a za panowania
Probusa znaleźliśmy ich walczących w Dacji. Za czasów
Konstantyna I., według Jordanesa, poniosły one wielką
klęskę z rąk Gebericha, króla Gotów, zabito ich własnego
króla Visimara, a ci, którzy przeżyli, otrzymali pozwolenie od Rzymian na
osiedlenie się w Panonii. Tutaj zdają się pozostawać pod
wpływem Rzymian przez około sześćdziesiąt lat. W roku
406 przenieśli się na zachód, według niektórych pisarzy za
namową Stilicho, który sam był uważany za pochodzącego z
Wandali, a przejście przez Ren w Moguncji postępowało w kierunku
Galii. Część narodu została jednak rzekomo pozostawiona, a
Procopius opowiada historię, że te pozostałości
wysłały ambasadę do Gaiserica, prosząc ich krewnych w
Afryce, by wyrzekli się swoich roszczeń do ziem, które ich przodkowie
trzymali w dawnych czasach. domy wyścigu. - (F. G. M. B.) W Gaul Wandale
stoczyli wielką bitwę z Frankami, w których zostali pokonani wraz z
utratą 2000 ludzi, a ich król Godegisel został zabity. W 409 roku
jego syn Gunderic poprowadził ich przez Pireneje. Wygląda na to,
że osiedlili się w Hiszpanii w dwóch oddziałach. Jeden,
Asdingian Vandals, zajmował Galicję, drugi - Silingian i Andaluzję.
Dwadzieścia lat krwawej i bezcelowej wojny z wojskami imperium i ich
rodakami-barbarzyńcami, Gotami i Suevi. Sandyjskie Wandale zostały
niemalże eksterminowane, ale ich bracia Asdingowie (z którymi byli teraz
związani z resztkami ludu turańskiego, Alani, którzy zostali
całkowicie pokonani przez Gotów) maszerowali przez Hiszpanię i
opanowali Andaluzję. W roku 428 lub 429 cały naród wyruszył w
podróż do Afryki, na zaproszenie otrzymane od króla z Bonifacego, hrabiego
Afryki, który popadł w niełaskę na dworze w Rawennie. Gunderic
był już martwy, a najwyższa władza znajdowała się
w rękach jego bękartowego brata, który jest powszechnie znany w
historii jako Genseric, chociaż bardziej poprawną formą jego
imienia jest Gaiseric. Ten człowiek, niedojrzały i kulejący, ale
posiadający wielką naturalną zdolność do wojny i
panowania, lekkomyślny wobec życia ludzkiego i nieskrępowany
sumieniem lub litością, przez pięćdziesiąt lat
był bohaterem rasy Wandali i strachem Konstantynopola i Rzymu . Prawdopodobnie
w maju 428 r. Zebrał cały swój lud na wybrzeżu Andaluzji i
licząc wśród nich samców od greybearda aż do noworodka,
znalazł ich około 8o, 000 dusz. Przejście zostało dokonane
na statkach Bonifaciusa, który jednak wkrótce wrócił do dawnej
lojalności, poprosił swoich nowych sojuszników, by opuścili
Afrykę. Oni oczywiście odmówili, a Bonifacius zwrócił się
przeciwko nim, zbyt późno, aby naprawić szkód, które spowodował.
Pomimo sprzeciwu postęp Wandali był szybki, a do maja 430 roku tylko
trzy miasta rzymskiej Afryki - Kartagina, Hippo i Cirta - pozostały niewykorzystane.
Długie oblężenie Hippony (od 430 do 431 lipca), pamiętne z
powodu ostatniej choroby i śmierci św. Augustyna, które
nastąpiło podczas jej trwania, zakończyło się
niepowodzeniem dla Wandali. W końcu (3 stycznia 435 r.) Zapanował
pokój między cesarzem Walentyniana III. i Gaiseric. Cesarz miał
zachować Kartaginę i małą, lecz bogatą prowincję
prokonsularną, w której się znajdował, podczas gdy Hippo i
pozostałe sześć prowincji Afryki zostały opuszczone na
Wandal. Gaiseric przestrzegał tego traktatu nie dłużej, niż
odpowiadał jego celowi. 19 października 439 roku, bez żadnej
deklaracji wojny, nagle zaatakował Kartaginę i wziął
ją. Wandal okupacja tego wielkiego miasta, trzeciego wśród miast imperium
rzymskiego, trwała dziewięćdziesiąt cztery lata. Wydaje
się, że Gaiseric policzył lata swojej suwerenności od daty
schwytania. Chociaż większość pozostałych lat
życia Gaiserica przeszła na wojnę, to raczej grabieże
niż podbój terytorialny były przedmiotem jego wypraw. W
rzeczywistości uczynił z Kartaginy fortecę piratów, skąd
wyruszył jak piraci z Barbary w późniejszym dniu, by zaatakować,
jak sam powiedział, "mieszkania ludzi, z których Bóg jest
zły", pozostawiając pytanie kto thos
VANDALS
(Lat. Vandili ou Vandilii), um termo usado pelos primeiros escritores apenas
como uma designação coletiva para um grupo de tribos teutônicas,
incluindo, de acordo com Plínio, os burgúndios e os godos. Como um nome tribal, Vandali
ocorre primeiro em conexão com a Guerra Marcomanica.
As pessoas a quem o nome é aplicado parecem ser idênticas àquelas anteriormente
conhecidas como Lugii. Outra tribo chamada Silingae por Ptolomeu também aparece entre os vândalos mais
tarde. Ambas as tribos parecem ter habitado a parte superior da bacia do Oder, e o nome das Silingae está
preservado na Silésia. Os vândalos figuram nas lendas
mais antigas, tanto dos godos quanto dos lembo, os quais dizem ter encontrado sem sucesso. Eles
primeiro entraram em contato com os romanos durante a guerra Marcomannic. No tempo de Aureliano eles invadiram a Panônia, e durante o reinado de Probus
os encontramos lutando na Dacia. Na época de
Constantino I., de acordo com Jordanes, eles sofreram
uma grande derrota nas mãos de Geberich, rei dos godos, seu próprio rei Visimar
sendo morto, e os sobreviventes foram autorizados pelos romanos a se
estabelecerem na Panônia. Aqui eles parecem ter
permanecido em sujeição aos romanos por cerca de sessenta anos. No ano 406 eles
se mudaram para o oeste, de acordo com alguns escritores por instigação de Stilicho, que ele mesmo disse ter sido de origem vândala, e
cruzando o Reno em Mainz, seguindo em direção à
Gália. Uma porção da nação, no entanto, teria ficado para trás, e Procópio
conta uma história de que esses remanescentes enviaram uma embaixada a Gaiserico, pedindo que seus parentes na África renunciassem
às suas terras nas terras que seus antepassados tinham mantido na
antiga. casas da raça. - (F. G. M. B.) Na Gália, os
vândalos lutaram uma grande batalha com os francos, em que foram derrotados com
a perda de 2.000 homens, e seu rei Godegisel foi
morto. Em 409 seu filho Gunderic conduziu-os através
dos Pireneus. Eles parecem ter se estabelecido na
Espanha em dois destacamentos. Um, os vândalos asdingianos,
ocupavam a Galícia, o outro, o silingiano,
a Andaluzia. Vinte anos de guerra sangrenta e sem propósito com os exércitos do
império e com seus companheiros bárbaros, os godos e
os suevos, vieram em seguida. Os vândalos silingianos foram quase exterminados, mas seus irmãos asdingianos (com os quais agora estavam associados os
restos mortais de um povo turaniano, os alani, que haviam sido totalmente derrotados pelos godos) marcharam pela Espanha e tomaram posse da Andaluzia.
Em 428 ou 429, toda a nação partiu para a África, mediante um convite recebido
- por seu rei de Bonifácio, conde da África, que havia caído em desgraça com a
corte de Ravena. Gunderic
estava agora morto, e o poder supremo estava nas mãos de seu irmão bastardo,
que é geralmente conhecido na história como Genserico,
embora a forma mais correta de seu nome seja Genserico.
Este homem, de estatura baixa e de andar mancando, mas com uma grande
capacidade natural de guerra e domínio, indiferente à vida humana
e irrestrito pela consciência ou piedade, foi durante cinquenta anos o herói da raça vândalo e o terror de
Constantinopla e Roma. . Provavelmente, no mês de maio de 428, ele reuniu todo
o seu povo na costa da Andaluzia e, contando os machos entre eles desde o
menino de barba até o recém-nascido, descobriu-se que chegavam a oitenta mil
almas. A passagem foi efetuada nos navios de Bonifacius,
que, no entanto, logo retornando à sua antiga lealdade, suplicou aos seus novos
aliados que partissem da África. Eles, é claro,
recusaram, e Bonifácio se voltou contra eles, tarde demais, no entanto, para
consertar o dano que causara. Apesar de sua oposição, o progresso dos vândalos
foi rápido e, em maio de 430, apenas três cidades da África romana - Cartago,
Hipopótamo e Cirta - permaneceram à solta. O longo
cerco de Hipona (maio de 430 a julho de 431),
memorável para a última doença e morte de Santo Agostinho, que ocorreu durante
o seu progresso, terminou sem sucesso para os vândalos. Finalmente (3 de janeiro de 435) a paz foi feita entre o imperador Valentiniano III. e Genserico. O imperador deveria reter Cartago e a pequena mas rica província proconsular em
que estava situado, enquanto Hipona e as outras seis
províncias da África foram abandonadas ao vândalo. Gaiseric
observou que esse tratado não era mais do que adequado ao seu propósito. Em 19
de outubro de 439, sem qualquer declaração de guerra, ele subitamente atacou
Cartago e tomou-o. A ocupação vândalo desta grande cidade,
a terceira entre as cidades do Império Romano, durou noventa e quatro anos. Genserico parece ter contado os anos de sua soberania a
partir da data de sua captura. Embora a maior parte dos anos restantes da vida
de Gaiserico tenha passado na guerra, a pilhagem, e
não a conquista territorial, parece ter sido o objeto de suas expedições. Ele
fez, de fato, de Cartago uma fortaleza de piratas, de onde ele saiu, como os
piratas bárbaros de um dia posterior, para atacar, como ele mesmo disse,
"as moradas dos homens com quem Deus está zangado", deixando a
questão: quem thos